Toteż któregoś dnia trafiłem do gabinetu ordynatora oddziału chirurgii tamtejszego szpitala, przezacnego pana doktora nauk medycznych, znakomitego specjalisty. Oznajmiłem, że sekretarka pana doktora ma otrzymać komputer do użytku służbowego. Porozmawialiśmy trochę i gdy wychodziłem poczciwy pan doktor zapytał mnie wprost, dlaczego to sekretarka ma otrzymać komputer, a nie on.
W odpowiedzi z kolei ja spytałem bez zająknienia –
– panie doktorze, to pan nie wie, że w każdej instytucji pracownicy merytoryczni są pracownikami drugiej kategorii?
Następnie dodałem –
– sam jestem inżynierem, więc coś wiem na ten temat!
Ten krótki dialog wzbudził nieukrywaną sympatię pana doktora do mnie i vice versa.
To zdarzenie skojarzyło mi się ostatnimi czasy.
Otóż wraz zespołem naukowców z Pewnego Instytutu Naukowego wykonaliśmy ostatnio tłumaczenie wielostronicowego bardzo specjalistycznego dokumentu europejskiego. Tłumaczenie z języka angielskiego na polski. Oczywiście sam przekład wykonali wysokiej klasy fachowcy, ja zaś zapewniłem kompleksową edycję dokumentu, to znaczy rysunki, tabele, wzory matematyczne, automatyczne spisy zawartości dokumentu i cały układ według wymogów zamawiającego. Odbyły się dwie konferencje naukowe, na których z niemałym trudem uzgodniono ostateczną wersję polską.
Ogólnie treść całego dokumentu merytorycznie była niezwykle trudna.
Zamawiającym dokument była Poważna Instytucja Państwowa, u której powyższe tłumaczenie obstalowała Jeszcze Poważniejsza Instytucja Państwowa. Ta ostatnia jest już tak poważna, że trzyma eurokiesę i płaci kasę, ale już nie eurokasę, jeno katolickie złotówki. Cóż, dobre i to.
Gdy przekazaliśmy ukończoną pracę Poważnej Instytucji Państwowej, urzędnicy rzucili się nań jak wygłodniałe lwy pod pretekstem sprawdzania poprawności wykonania polskiej wersji dokumentu. Co zrobili?
Jak nietrudno się domyśleć zaczęli zmieniać treść. Według swojego widzimisię…
Polski urzędas uważa się bowiem za doktora wszechnauk. Rzekłbyś polski współczesny Leonardo da Vinci!
Polski urzędas zazwyczaj ma tytuł inżyniera lub magistra, pomimo, że nigdy nie zagrzał miejsca na żadnej politechnice ani na żadnym uniwersytecie.
Są w Polsce bowiem prywatne szkółki, niby wyższe, często działające tylko kilka sezonów, które wychodzą naprzeciw społecznym oczekiwaniom. Dają ambitnym głupkom możliwość legalnego dopisywania sobie przed nazwiskiem „inż.” lub „mgr”.
Polski urzędas jest głęboko wierzący. Oczywiście wierzy w Boga, bo to teraz jest oficjalnie dobrze widziane, ale przede wszystkim daleko mocniej wierzy on w to, iż sam jest wszechmądry!
Polski urzędas nosi białą koszulę, krawat oraz lepiej lub gorzej leżący na nim garnitur.
Polski urzędas zazwyczaj ma tępawą buźkę, nie wyrażającą zbytniej inteligencji, co najwyżej bystrość psa penetrującego śmietnik w poszukiwaniu lepszego kąska. Lub też wręcz ma on gębę żulicha. Takie gęby, przy białych koszulach i garniturach, jeszcze bardziej rażą. To jakby małpy przyodziać w garnitury z krawatami.
Nawiasem mówiąc, w TV pokazują całe parlamenty, w których twarzyczki zdradzają genetyczną przynależność do brakującego ogniwa teorii Darwina.
Tak naprawdę, polski urzędas nie rozumie po co w Polsce funkcjonują politechniki, uniwersytety czy akademie. Polski urzędas uważa, że wymienione instytucje kształcą głupków, nierobów i nieudaczników. Szkodników, po których dopiero ON, światły, musi poprawiać dokumenty.
Polski urzędas dobrze czuje się w Polsce, bo podświadomie wie, że w cywilizowanym kraju zostałby wyszydzony i spuszczony do rangi przysłowiowego zmywaka.
Dlatego polski urzędas jest polskim patriotą i nie kocha cywilizowanych krajów. Zazwyczaj jest entuzjastycznym wyznawcą określonej partii.
Jak widać, nazwy postaci, instytucji oraz dokumentu są tu ukryte. Nic to – wszak ważne, że fakty są autentyczne. Są autentyczne i dotyczą wielu polskich postaci, instytucji oraz wielu ważnych dokumentów.
