Z Listów do Przyjaciela
WSPANIAŁOMYŚLNOŚĆ
Zapomniane znaczenia słów
Czy jeszcze pamiętamy o wspaniałomyślności?
O tym, co powinno być codzienną powinnością, potrzebą bycia takim, jakim określa nas pełne znaczenie tego słowa.
Wspaniałomyślność - słowo nazywające charakter i postawę tego, kto daje siebie naturalnie, swobodnie, pomocnie i bezinteresownie, nie oczekując niczego w zamian. Daje swoje umiejętności, talenty, uważność, zrozumienie, czas, emocje, a także pomoc materialną komuś w potrzebie.
Wspaniałomyślność obejmuje czyste intencje. Wśród synonimów odnajdujemy: wielkoduszny, przychylny, bez pamiętliwości, dobry, altruistyczny, wspaniały, łaskawy.
W języku łacińskim istniej słowo: magnificencja, oznaczające wspaniałość - używane do dziś w oficjalnych, uroczystych dokumentach i sytuacjach, kiedy szczególnie pragniemy podkreślić wyjątkowe znaczenie osoby i widzimy jego cechy w wymiarze człowieczej wielkości.
Wspaniałość to także najwyższego poziomu dokonania twórcze człowieka, rozumiane jako tworzenie w sobie wspaniałości naszych odniesień do innych ludzi i wszystkich problemów związanych ze współżyciem.
To gotowość określająca poziom i jakość naszego myślenia o innych w kategoriach ich wielkości, a nie małości.
Za tym idzie gotowość działania.
Człowiek wspaniałomyślny, wielkoduszny daleki jest od małostkowości, daleki od dopatrywania się w postępowaniu innych złośliwości, cynizmu, czy chęci obrażania.
Wspaniałomyślność jest pozbawiona egoizmu. We wszystkich odniesieniach społecznych, w szacunku, miłości, czy w przyjaźni nie wyznacza jej miłość własna i to, co od niej zależy. Nie zna ona pytań: co powiedzą inni, jak mnie ocenia, jaką nagrodę czy naganę otrzymam?
Wspaniałomyślność to oderwanie się od tego, co małe we wszystkich perspektywach indywidualnych, społecznych i we wszystkich normach etycznych.
Człowiek wspaniałomyślny w trudnych sytuacjach, nawet niosących zawstydzenie czy upokorzenie, będzie przede wszystkim zastanawiał się, jak złagodzić skutki, jak doprowadzić do takiego rozwiązania, które zaowocuje dobrem.
Będzie szukał motywów, a nie sposobów udowadniania czyjejś winy, niesłuszności - nie będzie szukał odwetu, zemsty, lecz sposobów naprawy.
Będzie się wahał przed osądem tak długo, jak długo nie usunie wszelkich wątpliwości, że zrobił wszystko, co w jego mocy, aby dotrzeć do motywów, zrozumieć, że zrobił wszystko, by znaleźć rozwiązanie najszlachetniejsze, bez względu na trud jego znalezienia , bez względu na wysiłek intelektualny i poświęcony czas i niezbędną pomoc materialną.
Obudźmy w nas przypomnianą wspaniałomyślność – obudźmy zarówno w odniesieniach indywidualnych, jak i społecznych - aby życie dzięki niej stało się rozumniejsze, godniejsze, piękniejsze...
Obraz: Mira Kuzel, Samotny początek, Inicio solitario, Lonely Start; acrilico sobre lienzo, 70 x 80 cm
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz